مرقد مطهر حضرت ثامن الائمه علیه السلام، نیازمند به مسجدى آبرومند، جهت عبادت زائران و طاعت مطیعان و تدریس مدرسان بود.

قرعه این فال الهى به نام خانمى دیندار و آگاهى دلسوز، موسوم به گوهرشاد خانم همسر شاهرخ میرزا افتاد.

او تمام خانه‏ها و زمین‏هاى اطراف را جهت ساختن مسجد خرید، تنها یک‏پیرزن حاضر نشد که محل مسکونى خود را بفروشد در حالى‏که منزل او وسط مسجد مى‏افتاد، گوهرشاد خانم از خرید آن منصرف شد؛ زیرا نمى‏خواست در ساخته شدن مسجد به احدى کم‏ترین ظلمى شود.

پس از ساخته شدن مسجد، آن پیرزن هم خانه خود را به عنوان محل عبادت وقف کرد و سالیان دراز در وسط مسجد گوهرشاد به نام مسجد پیرزن تجلى داشت.

از طرفى دستور داد، در آوردن مصالح ساختمانى، کسى حق ندارد حیوان بارکشى را تند براند، یا با تازیانه و چوب بزند، هم چنین دستور داد در مسیر آوردن مصالح ساختمانى جهت حیوانات باربر، آب و علوفه بگذارند و به معماران و استادکاران دستور داد با کارگران و زیردستان در کمال محبت رفتار کنند و به زیردستان خود در برنامه کار تحکّم نکنند و سعى کنند کارگران را آزاد بگذارند.

آرى، براى ساختن خانه خدا، باید تمام جهات حقوق خدایى و مردمى را رعایت کرد؛ به همین خاطر است که این مسجد یکى از پر برکت‏ترین مساجد روى زمین است و ساعتى در شبانه‏روز نیست مگر این‏که خداوند مهربان، در آن مسجد به وسیله مردم و اولیاى خدا به وسیله نماز و قرآن و دعا و تعلیم و تعلم عبادت نشود.

در هر صورت، ساختن مسجد شروع شد، گوهرشاد خانم هر چند روز یکبار جهت سرکشى ساختمان به محوطه کار مى‏آمد و دستورهاى لازم را به معماران و استادکاران مى‏داد.

روزى براى سرکشى ساختمان آمد، باد مختصرى وزیدن گرفت، گوشه چادر خانم به وسیله باد کنار رفت. یکى از عمله‏ها چهره او را دید، دلباخته آن زن شد.

جرأت اظهار نظر براى او نبود؛ زیرا بیم آن داشت که او را اعدام کنند، عمله و اظهار عشق به ملکه مملکت!!

دو سه روزى نگذشت که عمله بیچاره مریض شد، پرستارش تنها مادر دردمندش بود.

طبیب از علاج او عاجز شد، مادر مهربان کنار بستر تنها فرزندش گریه مى‏کرد، فرزند چاره‏اى ندید جز این‏که دردش را به مادر اظهار کند. مادر ساده دل و ساده لوح، براى رفع این مشکل به گوهر شاد خانم مراجعه کرد و درد فرزندش را با او در میان گذاشت و علاج را از آن زن بزرگوار خواست و به او گفت: اگر اقدام نکنى تنها پسرم از دستم مى‏رود و در قیامت دامن تو را جهت خونخواهى فرزندم خواهم گرفت.

گوهر شاد خانم، از این داستان بسیار ناراحت شد و به آن مادر دل‏سوخته گفت:

چرا این مشکل را زودتر با من در میان نگذاشتى تا بنده‏اى از بندگان خدا را از گرفتارى نجات دهیم؟ آن گاه گفت: اى مادر! به خانه برو و سلام مرا به فرزندت برسان و بگو: من حاضرم با تو ازدواج کنم، ولى شرطى را باید من رعایت کنم و شرطى را تو باید رعایت کنى، اما شرطى که من باید رعایت کنم جدایى از شاهرخ میرزاست، اما شرطى که تو باید رعایت کنى پرداختن مهریه به من است، قبل از این‏که در خط این ازدواج قرار بگیرى و آن مهریه این است که چهل شبانه‏روز در محراب زیر گنبد مسجد نماز بخوانى و ثوابش را به عنوان مهریه من قرار دهى.

مادر، به خانه برگشت و تمام مسائل را با پسر خود در میان گذاشت، پسر از شدت تعجب خیره شد و از این خبر آن چنان شادمان شد که به زودى از بستر رنج برخاست و با کمال اشتیاق پرداخت این مهریه را به عهده گرفت و پیش خود گفت:

چهل روز که چیزى نیست، اگر چند سال به من پیشنهاد مى‏شد حاضر به اجراى آن بودم.

در هر صورت به محراب عبادت رفت، چهل شبانه روز نماز خواند، براى‏رسیدن به وصال گوهرشاد خانم، ولى به تدریج به توفیق حضرت الهى به راه دیگر افتاد.

پس از چهل شبانه‏روز، نماینده گوهرشاد خانم، به محراب عبادت آمد، تا از حال او خبردار شود، چون با او سخن گفت، ملاحظه کرد که اهمیتى به مسئله نمى‏دهد. گفت: من نماینده گوهرشاد هستم، جهت خبر گرفتن از حال تو و گزارش به خانم آمده‏ام. گفت: به خانم بگو: من نمى‏توانم براى رسیدن به وصال تو، دست از محبوب واقعى عالم بردارم برو به او بگو:

راستى عجیب است، راهنمایى آن زن بزرگوار را ببینید که براى علاج هواى نفس چه نسخه‏اى مى‏دهد و اثر نماز را ببینید، با این‏که در اول کار از معنى دور است، ولى در عاقبت کار چه نتیجه خوشى مى‏دهد.

عراقى شوریده حال گوید: